Hond, vark, kip en geit

Als een gepassioneerde hondenliefhebber (nuja, dierenliefhebber in het algemeen) verliefd wordt op een andere gepassioneerde dierenliefhebber, dan krijg je al gauw een hobby die wat uit de hand loopt.

Ik denk dat dat het zowat samenvat.

De wederhelft had al 3 honden toen ik hem leerde kennen, ik had net een pup besteld, en zo kom je dan aan 4 honden.

Goa (° 21/12/2007) is een bouvierteefje. De chef hierthuis, die de 3 reuen stevig onder de knoet houdt. Enorm lief en verdraagzaam tegenover (haar) mensen, behoorlijk bazig tegenover andere honden. Heeft maar 1 baas, en dat ben ik, tot groot jolijt van de wederhelft. Met Goa ben ik actief in het Belgisch gehoorzaamheidsprogramma, in 2011 raakten we samen geselecteerd voor het Belgisch Kampioenschap gehoorzaamheid, iets waar we enorm hard voor gewerkt hebben, en waar ik enorm fier op ben dat we het gehaald hebben, intussen spelen we regelmatig nog een wedstrijd in programma 2.



Fix (° 18/10/1999) is een bouvierreu, vroeger een geduchte woesteling, tegenwoordig geniet hij van een welverdiend pensioen, als een waardige heer op leeftijd. Door de jaren heen is hij stilaan doof geworden, wat soms enige creativiteit in de communicatie vergt. Fix is een vitaal oudje, geniet nog van zijn dagelijkse wandeling, samen met het jong geweld, maar is vooral blij als hij er gewoon bij mag zijn.

Fix is helaas heel plotseling overleden op 24 augustus 2012. Een zachtere dood hadden we hem niet kunnen wensen, hij heeft genoten tot de laatste dag.


Snoopy (° 6/12/2003) is een Schotse terriër reu. Is opgegroeid tussen de bouviers en waant zichzelf ook een gigantische bouvier. Kleine macho-man, erg vocaal, van niks of niemand bang (terwijl hij dat bij momenten beter wel zou zijn), weet zichzelf op de meest onmogelijke manieren in nesten te werken. Een ge-wel-di-ge hond, al is hij bij momenten de nagel aan onze doodskist.



Bruce (leeftijd onbekend, geschat geboortejaar 2005) is een Mechelaar reu. Bruceje heeft een slechte start gehad, vermoedelijk afkomstig uit het broodfok circuit, gebrekkige socialisatie gehad, en dan vervolgens bij de verkeerde baasjes terecht gekomen. Toen wij hem op de (geschatte) leeftijd van 1,5 jaar in huis haalden, had hij reeds 4 eigenaars afgewerkt, die niet allemaal even goede bedoelingen met hem gehad hebben. Totaal onvoorspelbaar, angstaanvallen, onbetrouwbaar naar vreemden, medisch zorgenkindje. Mijn wederhelft heeft hem met veel inspanningen weer "op het rechte pad" gekregen, Bruce mag de rest van zijn leven bij ons slijten, maar makkelijk is het niet.


In onze tuin was niet alleen plaats voor 4 honden, er was nog meer dan voldoende plek voor meer beestjes. De wederhelft had in zijn jongere jaren hangbuikzwijntjes gefokt, en droomde al een tijdje van opnieuw varkentjes in de tuin. Zo gezegd, zo gedaan...

Varkentjes zijn enorm schattig als ze klein zijn, maar veel mensen vergeten dat ze dat niet blijven. En eens dat kleine varkentje dan wat groter wordt, moet het weg, en liefst zo snel mogelijk. Zo ook Heps. Toen we hem gingen ophalen, heette hij nog Knorretje, en was hij gekocht voor het zoontje van het gezin, want ja, Winny the Pooh had toch ook een varkentje?

Heps is een Göttinger mini-varken beer, ongeveer 60cm hoog en 70kg zwaar. Heps is een varken dat enorm op mensen en gezelschap gesteld is: hij is handtam, gilt 's morgens als de achterdeur opengaat, zodat we zeker niet zouden vergeten dat hij honger heeft, en wordt graag over zijn pensje gekrabbeld.


Alleen was maar alleen, en Heps kon nogal slecht tegen alleen zijn. Daarom besloten we een 2e mini-varken dat ter herplaatsing stond te adopteren. Hepsje werd gecasteerd, om zeker en vast geen biggen te krijgen.

En zo kwam de wederhelft thuis met Kaas. Toen hij thuis kwam met haar, vond ik dat ze verdacht dik was, maar goed, het was dan ook een varken. Kaas bleek helemaal niet handtam te zijn, het heeft lang geduurd eer ze wat in onze buurt durfde komen. En terwijl bleef ze maar dikker en dikker worden...



Op 10 december 2010, putteke winter, het vroor dat het kraakte en de sneeuw viel met bakken uit de lucht, werden in een bakske vol met stro ineens 4 kleine mini-varkenbiggen geboren. De smoskes waren een feit. Er kwam een heel arsenaal rode warmtelampen aan te pas om die arme sukkelaars warm te houden. We wisten ineens wel waarom Kaasje zo dringend weg moest bij haar vorige eigenaars... (die hadden ons uiteraard niet verteld, dat ze drachtig was, wat had u nu verwacht?)


De smoskes groeiden als kool, en kregen, om in de charcuterie-sferen te blijven, smakelijke namen. Spekske, het kleinste biggetje van het nest, en tevens het enige beertje, werd de poulain van mijn wederhelft. Hij kreeg hem volledig handtam, leerde hem zitten en liggen... Ja kijk, na al het bovenstaande schrikt u daar wellicht niet meer van, dat er gekken bestaan die in de wolken zijn als hun mini-varkenbiggetje voor het eerst gaat liggen.



En als u dacht dat u het nu wel allemaal gehad had, think again! Wat zou een boerderij zijn zonder ... kippen! Henri, onze "boekskeshaan" en zijn ladies scharrelen ook nog vrolijk rond tussen al die varkens.


In mei 2012 werd onze beestenboel nog uitgebreid met 3 überschattige Zuid-Afrikaanse boergeit zusjes: Elly, Emelie en Elodie. Ze werden in eerste instantie in huis gehaald om ons gazon wat binnen de perken te houden zonder elke keer zelf op de grasmaaier te moeten kruipen, maar al gauw werden ook zij handtam gemaakt.



2 opmerkingen:

  1. Hallo!
    Voor Libelle zou ik graag contact met jullie hebben.
    Ik werk aan een artikel over gezinnen met een echte beestenboel aan huis en wil jullie hier graag voor vragen.
    Mijn mailadres is: info@reneelamboo.nl
    Ik hoop van jullie te horen!
    Groeten, Renée Lamboo

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo
    ik vroeg me af of jullie aparte verblijven hebben voor deze beestjes? En hoeveel voer jullie hiervoor moeten bijkopen?

    BeantwoordenVerwijderen