woensdag 12 november 2014

Winterproof en assorti

Ik ben kieskeurig als het op jassen aan komt. Een mooie jas, dat kan een sombere winterdag toch weer een beetje zonniger maken.

In april voorzag ik de dochter al van een lente-jasje.



Achteraf gezien heeft ze het maar heel weinig gedragen, aangezien het weer in mei ineens supermooi werd, en het geen jassenweer meer was. En toen ik het dan weer uit de kast wilde halen om de augustus-kilte op te vangen, bleek dat dochterlief tussen mei en augustus een fameuze groeischeut gehad had, en was mijn mooie jasje ineens aan de krappe kant. Zo gaat dat, met onze onvoorspelbare Belgische zomers.

Het patroonje was een Burda 9501, het korte model, maar dan wel met wat frulletjes minder (geen gespen op de mouw, een paspel achteraan in plaats van een knopenpadje). Heel fijn om te maken, en een ideaal model voor wie van netjes afwerken houdt. De handleiding is waardeloos en stelt voor om zowat de hele jas met de hand te voeren. Voor dames die dan net als ik spontaan boebelen krijgen, bij de gedachte een voering volledig met de hand vast te naaien, wil ik mijn spontane aha-erlebnis delen: de bagged lining techniek. Een handleiding om je jasje volledig machinaal te voeren, met een resultaat dat véél properder is dan wanneer je het met de hand doet (of alleszins: veel properder dan wanneer ik het met de hand doe, maar dat kan ook aan mijn handnaaikunsten liggen) Eentje voor mijn aha-erlebnissen-lijst!

Het patroontje beviel zo goed dat ik het recycleerde voor Fien's winterjas, een maatje groter wel te verstaan, en dit maal de langere versie (al maakte ik ze wel iets korter, omdat ze achter echt tot aan haar knietjes kwam, niet fijn voor een peuter)


 
 
In plaats van voor echte opgestike zakken ging ik voor namaak-zakjes afgewerkt met een paspeltje. Datzelfde paspeltje komt ook terug op de rug. Dit maal stikte ik de stolpplooi wat in, zodat het jasje minder "pofferig" zou staan, want dat vond ik wel een nadeel bij mijn lente-versie.
 
De buitenkant van het jasje is een zalig zachte wolmengeling, die gewoon in de machine kan. Ze kostte zowat een rib, maar is zijn geld absoluut waard: het was gelijk niks, en komt zonder 1 rimpeltje uit de machine.
 
Ik ben echter ook een voerings/afwerkingsfreak, dus ik wilde een mooi voeringske vanbinnen. Mijn oog viel op die retrostofje, gewoon synthetisch, kwestie van geen gewring te hebben bij het aan-/uitdoen van het jasje. Om het jasje warm genoeg te maken voor de winter, voorzag ik het ook volledig van een tussenvoering. Bijkomend voordeel is dat het jasje daardoor ook mooier valt.


Zeg nu zelf, zo'n schoon voeringske dan komt piepen, dat maakt het toch af he.


Het restje van de voeringstof gebruikte ik ook nog om een bijpassend sjaaltje te maken, zie eerste foto. De sjaal is "peuter-proof": het is een cirkelsjaaltje maar met drukknopen achteraan. Ze kan hem dus niet zelf vaster trekken, en mocht ze ergens achter blijven haken, dan springt hij gewoon los. Peuters en sjaals, het blijft een riskante combinatie vind ik.

Mijn model poseerde nonchalant om haar catwalk, de zaterdagmarkt in Lummen. Onze pistoletjes waren wel wat klammig tegen dat ze op tafel kwamen :)


En uiteraard moest ze even poseren met haar grote vriend, de braadkip, die ze tot groot jolijt van de marktkramers en de vaste markbezoekers steevast gaat aaien alsof haar leven ervan af hangt. Hoezo, dat kind wordt groot met beestjes in huis? :)






1 opmerking: